Hoi Jessy,

Wij hebben binnen ons team Toegang veel aan het gedachtegoed van het Oplossingsgericht Werken. Motiverende gespreksvoering werd ook al even genoemd. Grote eye-opener voor mij was dat niet alleen de motivatie van belang is, maar ook de self-efficacy. Dat wil zeggen, het geloof in de eigen bekwaamheid om met succes een taak te volbrengen of een probleem op te lossen.

Wij zijn getraind door RadarVertige, maar er zijn legio trainers op dit vlak. Dito voor het aantal boeken. Het is een methode die je veel plezier kan brengen, omdat je minder gaat trekken en meer aan je cliënt / jongere zelf overlaat. Je sluit in wezen meer aan. De presentietheorie (Andries Baart) is een methodiek die hier naadlaas op aansluit, mijns inziens.

Hallo Jessy, Ik heb niet de oplossing maar ik zou er proberen achter te komen waar dat probleem uit ontstaan is of is. Er kunnen ervaringen aan ten grond slag liggen waardoor ze of een negatief zelfbeeld hebben. Daarbij kan ook een beperking de oorzaak of het reageren van het netwerk zijn. Veel sterkte. Met vriendelijke groeten, Marga Houben

Hallo Jessy,

Vaak helpt een intensieve aanpak, door de persoon meerdere keren per week te zien en te spreken. Vraagt in eerste instantie meer tijd, maar levert vaak ook sneller resultaat op.
Inzet van een onbetaalde werkplek, bijvoorbeeld 3 halve dagen per week, helpt de dagen te vullen in combinatie met het frequent contact. Wat betreft het zien en spreken van de cliënt sluit ik mij op inhoud helemaal aan op wat Aschwien Kandhai hieronder benoemt.

Met betrekking tot onbetaalde (begeleide werkplekken) heb ik hele goede ervaringen met Kringloopwinkels!

Groeten,

Nicolette de Stigter

Als jongerencoach / individueel traject begeleider is mijn ervaring dat het helpt om 'eerst' in te zomen op wat wel lukt, waar hun interesses en talenten liggen. Tevens heeft een ieder persoon een WIE of WAT dat heel belangrijk is in haar of zijn leven. Op het moment dat je dat kan achterhalen kan je daarop in spelen, dat komt vaak ook ten goede aan de werkrelatie/vertrouwensband, waardoor je meer wordt toegelaten tot hun inner circle / belevingswereld. En vandaaruit kan vaak het ombuigen gerealiseerd worden. Ipv hetgeen wat niet lukt eerst aan te pakken, hetgeen wat wel lukt of een positief aspect heeft vergroten + vertrouwensband en vanuit daar kan de intrinsieke motivatie (vaak) worden aangewakkerd. Oprecht kunnen aansluiten is daarbij van essentieel belang.

Gr.
Aschwien Kandhai
Founder - De Connectie Coach
Jongerenwerker / Individueel traject begeleider

TJA ik denk dat het in de eerste instantie belangrijk is om te achterhalen waar het niet willen vandaan komt. Als het idd luiheid of gemakzucht is zijn er talloze sancties die je kunt aanvoeren. Maar daar maak je ze meestal niet welwillender van.
Soms hebben negatieve ervaringen de overhand in het niet willen, angst, achterdocht. Geen baan op nivo etc etc.

Goedenavond.

Vaak helpt het om het gesprek samen aan te gaan over andere dingen dan waar je heen wilt.
Ga naast de client staan en probeer na te gaan waar de weerstand vandaan komt.
Wanneer je dit weet, kun je verder.

Ik werk met patienten in een gedwongen kader. Weerstand komt vaak voort uit frustraties, onbegrip, lvb problematiek, gebrek aan zelfvertrouwen en een angst die vaak voortkomt uit een leven vol met instanties en hulpverleners.

Een band opbouwen is dus erg belangrijk. Ik erken dat dit meer tijd kost,maar het levert wel veel meer op!

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Wellicht kan ik helpen met de casus?

Vriendelijke groet,

Yasmina Hajaj.

Hoi Jessy,

Ik kan je adviseren om je te gaan verdiepen in Motiverende Gespreksvoering (MGV), Miller & Rollnick.
Deze met wijze van gespreksvoering doe jij niet al het werk, maar laat je je cliënt het werk doen! MGV heeft haar oorsprong binnen de verslavingszorg, maar blijkt multi-toepasbaar.

Er zijn opleiders die de methodiek je kunnen aanleren, maar er zijn zijn goede boeken te koop.

Succes.

Patricia M. Aarts BA
gz-vaktherapeut | beeldend therapeut \ schematherapeutisch werker

Ik heb ook ervaring met jongeren die zeggen niet te willen, bijv. omdat ze ervaren niet als gelijkwaardig te worden gezien, met werken niet (veel) meer overhouden dan zonder werken, maar ook angst kan meespelen. Openstaan voor de jongere en de jongere horen is volgens mij de basis en dan samen op onderzoek uit; Wat zijn de voor- en nadelen van werken (zelf laten bedenken, jongere mag wel hulplijnen inschakelen), toekomstdoel er in meenemen (is dat haalbaar zonder te werken?) en samen zoeken naar wat de jongere leuk vindt en hoe dat terug kan komen in werk. Blijf vooral uit het welles-nietes discussieren. Wees emphatisch. Weet de jongere eigenlijk wel wat 'werken' inhoudt en wat er verwacht wordt? Heeft iemand vanuit huis het goede voorbeeld gehad? Genoeg opties. En als praten niet werkt, denk ook aan tekenen, rappen, vloggen ?

Vanuit hun interesses werken en het probleem/hulpvraag wat zij hebben ook daadwerkelijk van de jongeren maken.
Ik doe dit vaak binnen beweeg situaties ( psychomotorische therapie ) hier lopen de cliënten vaak tegen eigen gedrag aan.

Wij van de Dagbesteding Netevenanders.nl kijken eerst waar hun interessen liggen. Daar vanuit kijken wat mogelijk is, bij werkzaamheden die ze zelf kiezen ook de leiding laten geven tot zover het kan ( belangrijk later voelen). Gr Cees.

Hoi Jessy,

Blijf of kom in contact. Vraag ook gerust naar de reden van niet willen. Laat de voor en nadelen benoemen. Ga niet mee in het niet willen maar zoek naar interesses en hobbies.
Als iets aansluit is de kans groter dat iemand de voordelen kan benoemen.
Wat niet helpt is duwen. Participatie is meer dan een betaalde baan!
Sluit aan bij wat de “niet willer” nodig heeft en niet wat wij vinden dat hij zou moeten doen.
Vaak is het de hulpverlener die het tempo bepaald maar dat is wat de hulpverlener wil.
Daarnaast zijn er uiteraard ook verplichtingen. Deze mag je zeker aangeven. Niet willen om het niet willen is geen optie. Ben daar helder in.

Vergeet ook niet dat dit vaak jongeren betreft die slechte ervaringen hebben. Bespreek die ook en zoek daarin wat wel beviel.

Beste Jessy,

Ik denk dat in elke niet-willer een willer zit. De kunst is om die naar boven te krijgen. Door je te blijven verzetten tegen het ongewenste gedrag van iemand (niet op afspraken komen, niet soliciteren etc), maar wel aanwezig te blijven en in gesprek te blijven met deze persoon (een iets langer traject dan direct naar werk), krijg je misschien meer inzicht in wat iemand wel en niet kan en eventuele andere problemen die onder de oppervlakte aanwezig zijn (belemmeringen) waardoor het op dit moment lijkt alsof hij niet wil.

Niet willen is net zo'n contradictie als het idee dat kinderen niet willen leren. Waarschijnlijk willen mensen niet omdat ze ergens 'naartoe' moeten waar zij niet willen zijn. ECHT aansluiten bij wat zij willen brengt ze op magische wijze heel vaak waar jij ze wilt hebben, maar op een hele andere manier. Het vergt vertrouwen, geduld en daadwerkelijke hulp die vaak net niet past in wat je als hulpgever mag/wil geven. Cliënten hebben mijn nummer en mogen ALTIJD bellen of appen. Daarbij geef ik aan dat dat ook s'avonds en s'nachts mag, maar dan moet het wel echt nood zijn. Juist doordat het kan is het zelden nodig.